Als het Nederlandse landschap word bedekt door een wit laagje rijp is het haast alsof je je begeeft in een romantisch schilderij van een Hollandse meester. Voor mij is dit bijzondere weersfenomeen een reden om tijdens de wintermaanden het weerbericht extra goed in de gaten te houden. Ieder jaar hoop ik op deze manier een mooie winterfoto aan mijn collectie toe te kunnen voegen.
De ingrediënten voor een ochtendje rijp zijn over het algemeen een hogedrukgebied, een hoog vochtpercentage, windstil en uiteraard, een nachtje vorst. Deze combinatie van weersomstandigheden zijn enerzijds erg moeilijk te voorspellen, maar tegelijkertijd een garantie voor 'het witte goud'.
In alle vroegte reed ik in het donker over de Duitse Autobahn richting het Noorden. De kans op de gehoopte rijp was hier het grootst. Nu maar hopen dat de keuze goed zou uit pakken. Met een anderhalf uurtje arriveerde ik op de geplande plek van bestemming. De windmolen "Meervogel" was een gokje. Ik zag het al voor me: Een bleek zonnetje die de berijpte wieken van de molen deed oplichten in een wit, uitgestrekt weiland. Het idee was niet eens zo onrealistisch. Toen ik arriveerde bij de Meervogel was de zon al bijna op. Ik haastte mij naar het riet aan de slootkant en ritste mijn cameratas open. Ik ging voor een groothoeklens (Fujinon XF 10-24 F/4 R OIS WR) en zocht naar een onderwerp in de voorgrond. Berijpt gras was prima! Achter de molen was de horizon nu snel aan het verkleuren. Rood, roze en oranje. Hoewel de wieken de 'verkeerde kant' op stonden, kwam de foto redelijk in de buurt van het gedroomde, romantische ideaalbeeld.
Toen de foto 'in de pocket' was, besloot ik zonder vooropgesteld plan te kijken wat er deze ochtend nog meer in het vat zat. Ik verruilde mijn groethoeklens voor de telelens ( Fujinon XF 50-140mm f/2.8 R LM OIS WR) en vervolgde de autorit met een slakkengangetje over de provinciale weggetjes. De witte bomentoppen staken af tegen de pastel-kleurige lucht en maakten het landschap nog net een tikkeltje mooier. Met de 50-140 was het een kwestie van kadertjes maken met na elke bocht de terugkerende onderwerpen: boompje-kerkje-boerderijtje-weilandje. Het leverde enkele mooie foto's op.
Het Groninger landschap, net als eigenlijk de andere Noordelijke provincies, is voor de meeste fotografen een relatief onbekend en misschien ook wel een onderschat gebied. Mij heeft het altijd al gefascineerd en aangetrokken. De combinatie platteland en natuur, die hier het uitgestrekte landschap nog altijd domineren, trekt mij enorm aan. Bakstenen kerken met zadeldak, historische Oldambtster boerderijen en borgen (burchten) zijn hier uniek en zeer de moeite waard om een keertje te overwegen als fotografiebestemming. Het liefst gehuld in een glinsterend laagje rijp.
Mijn ideale setup Ik houd van flexibiliteit en mobiliteit als het om mijn fotografie uitrusting gaat. Komend van een relatief zware fullframe- spiegelreflex (Canon EOS 5D mkIII) met bijhorende objectieven was het een genot om een stuk lichter bepakt op pad te gaan met mijn nieuwe Fuji- camera. Na de XH-1 schafte ik al snel een XT-3 als 2e body aan. Ik vind het fijn werken als ik niet of in ieder geval zo min mogelijk van objectieven hoef te wisselen. Daarom heb ik op camera #1 vaak de XF 18-55 f2.8-4 gemount, en op camera #2 de XF 50-140 F2.8. In mijn cameratas zit dan ook nog de XF 10-24 F4 als groothoeklens. Recentelijk kocht ik een GFX 50SII met de GF35-70 F4.5-5.6 kitlens en een GF 100-200 F5.6 voor situaties waarin ik een nog betere beeldkwaliteit nodig heb. Echter fotografeer ik nog steeds ongeveer 80% van mijn foto's met de Fujifilm X- setup.
