Tussen zomer en herfst in Saalfelden Leogang
Bijgewerkt op: 19 nov. 2022
Was het nou de vroege herfst met een laatste vleugje zomer? Of eerder andersom? Bij het pakken van mijn reiskoffer was het in ieder geval een uitdaging om de juiste kleding bij elkaar te zoeken. Hoewel het thuis in Nederland de 25 graden nog aantikte, was het einde van de zomer nu definitief in aantocht. Ik wist van mijn vorige uitstapjes naar de Alpen dat het weer in sneltreinvaart kon omslaan en was daarmee op alles voorbereid.
Nattigheid
Onderweg op de Deutsche Autobahn liet het lage drukgebied dat op ramkoers lag met de zachte, zomerse lucht in Centraal-Europa zich al flink gelden. Die 3 weken zonder regen leken in een dag teniet te worden gedaan. Bij de vele Baustellen waagde ik mij enkel op de rechterbaan vanwege mijn gebrek aan overtuiging in de Duitse aquaplanning. Tegen de avond trok het wolkendek langzaam maar zeker open en waren kwamen in de verte een panorama van glinsterende Alpentoppen in zicht. Vanaf de grensovergang naar eindbestemming Leogang was het slechts nog een anderhalf uurtje rijden. "Wat zou het weer morgen brengen?" - Was de grote vraag die door mijn hoofd spookte terwijl ik lichtelijk opgewonden naar de steeds blauwer wordende lucht keek. Het traditionele, typisch Oostenrijkse "Gasthof Wachter" had mijn tafeltje al netjes gereserveerd en opgedekt. Na zo'n lange autorit smaakte er niets zo lekker als een koud glas bier. Met het schuim nog aan mijn baard verheugde ik mij op de komende dagen in Saalfelden Leogang.
Toen ik de volgende ochtend uit het hotelraam keek voerde de kleur grijs de boventoon. Ik had een zonsopkomstsessie gepland, maar het leek toch wel een uitgemaakte zaak dat deze plannen rechtstreeks de prullenbak in konden. Toch is het vaak zo dat ik op de vroege ochtend de mooiste foto's maak, ook als het weer zo belabberd is als vandaag het geval was. Althans, daarvan overtuigde ik mijzelf terwijl ik de blazer van de auto aanzette. Het plan de campagne was om op deze eerste ochtend vooral te anticiperen tussen de buien door. Veel door het autoraampje, hoogstwaarschijnlijk. Misschien zou dit later op de dag nog gebeuren. De zomervakantie waarin het hier doorgaans toch behoorlijk druk is, was nu echt voorbij en het normale, doordeweekse leven kwam langzaam maar zeker weer op gang. En ik vond het heerlijk. Het natte, frisse landschap voelde als een soort bevrijding ten opzichte van de hitte van de afgelopen zomermaanden. Van dor en droog was ik beland in groen en weelderig. In de verte zag ik sommige pieken van de Leoganger Steinbergen boven de laaghangende bewolking uitkomen. Best wel een gaaf gezicht, ondanks dat het licht ontbrak die de bergflanken hun diepte zouden geven. "Hoe zal het boven de wolken zijn?" zei ik hardop tegen mezelf. Ik was als Hollandse jongen natuurlijk gewend om tweedimensionaal te denken, als het om het weer gaat. Maar in de Alpen is het simpelweg soms een kwestie van naar boven gaan en je begeeft je in een andere wereld en een ander weertype.
De Asitz bergbahn bood hierin uitkomst. Ik had van het Toerismebureau een gratis liftpas gekregen en deze zou nu goed van pas komen. De eerste Abfahrt was immers zojuist begonnen. In de winter zijn het niet geheel verrassend ski's die aan de buitenkant van de gondels mee naar boven liften, in de zomer betreffen het mountainbikes. Leogang profileert zich als het grootste bike-park dat het land rijk is. Via een wirwar van houten vlonders en uitgekerfde zandpaden schieten dagelijks honderden Draufgänger naar beneden. Na het Mittelstation, schoot de gondel door het bovenste gedeelte van het grijze wolkendek heen en werd de lucht des te hoger, des te blauwer. Op het Bergstation van de Asitz was het ondanks het vroege tijdstip al erg bedrijvig. Tussen het gegalm van schapenbellen door klonk er vrolijke muziek uit de boxen van de Alte Schmiede, het grootste en bekendste bergrestaurant van de Asitz. Ik volgde de routebordjes waarop de Panoramaweg aangeduid was. Geheel in de lijn der verwachting brengt deze familievriendelijke wandeling van ongeveer 1 uur je op plekken met mooie (of nog mooiere) uitzichten aan weerskanten van de berg. Het hoogtepunt van de wandeling was het gedeelte dat iets van de route afwijkt, richting het Scharbergkogel kruis en de Geierkogel kruis. Hier wandel je over een stukje bergkam en kijk je in alle richtingen uit over de omliggende dalen. Helaas voor mij trok de lucht alweer dicht en verdwenen de in de verte gelegen bergen achter een grijs wolkengordijn. De cappuccino in de Alte Schmiede smaakte er na de tijd zeker niet minder om!
Groen
Als er ook maar één mager zonnestraaltje door het wolkendek heen breekt en de bodem van de vallei toucheert, levert het direct een prachtig aanblik op. In de verte valt de zon precies op een golvende weide die zich op een berghelling bevind. Dit is groen zoals groen bedoeld is. Geen vervelende plek om je tijdens deze momenten te begeven is op mijn favoriete uitkijkpunt in het Saalfelder bassin; de Kühbühel (Koeien-bult). Van hieruit heb je waanzinnig mooi uitzicht op het stadje Saalfelden en de Steineren Meer bergen aan de voorkant, Maria Alm en de Hochkönig naar het oosten, De Leoganger Steinbergen en de Biberg in het westen en tenslotte de Schmitten bij Zell am See en de bergen van Kaprun in het zuiden. Zoals de naam doet vermoeden klinken hier koeienbellen van het grazende vee die het gras van deze pittoreske heuvels als natuurlijke maaiers keurig op lengte houden. Als je na een korte wandeling het bovenste boompje hebt bereikt, kun je het uitzicht in je opnemen terwijl je kunt uitrusten op het mooiste houten bankje van het hele dal. Zoals bij iedere bergregio het geval is, is het altijd extra goed opletten als je de zonsondergang probeert te fotograferen. Vaak is de zon al achter een berg vertrokken voordat de lucht een kans heeft om te kleuren en soms is een groot deel van het dal al midden op de middag in schaduw gehuld. Met deze wetenschap leek de Kühbühel mij een goede plek om een poging tot zonsondergang te wagen. Aan de wolkenlucht zou het in ieder geval niet liggen. Deze zou met een klein beetje geluk wel eens intens kunnen gaan kleuren! En tot die tijd was de afwisselende wolkenlucht in combinatie met het glooiende groene landschap een uitstekend zoethoudertje.
Hike naar de Passauer Hütte
Vandaag was het dan eindelijk zo ver. De weerberichten waren gunstig gezind en de wandeling waar ik al weken, nee, zelfs maanden naar uitkeek kon definitief doorgaan. Met een zorgvuldig ingepakte rugzak stapte ik bij de Ullach parkeerplaats uit de auto en wachtte ik op de berggids die mij de komende 2 dagen zou vergezellen. Kort daarna parkeerde een busje met de opdruk 'Alpinskischule' pal naast mijn auto en draaide iemand het raampje naar beneden. "Vincent?" - ik knikte. "Markus?" - de persoon knikte terug. Hij stapte uit en stelde zich voor. "Wat is vandaag precies de bedoeling?" vroeg Markus. "Passauer Hütte" antwoorde ik. "Ja, Klar... aber wanderen oder auch klettern? " Snel antwoorde ik "wanderen, nur wanderen" en ik kon een onderdrukte glimlach nog net verbergen. Toen Markus' collega (en vrouw) afscheid had genomen vulden wij onze waterflessen bij het toiletgebouwtje en waren wij op weg naar de Passauer Hütte. De route staat als 'zwaar' aangeduid wat betekent dat je oever een goede conditie en een vaste tredzekerheid moet beschikken. Daarnaast is het ook een wandeling met secties waarin hoogtevrees op de proef wordt gesteld. Met zijn 1150 hoogtemeters over slechts 4,1 kilometer afstand, is het een korte maar venijnige klim naar de op 2040 meter gelegen berghut. De verwachting is dat je in 2,5-3 uur boven bent. De eerste meters gaan van grasland geleidelijk over in bos. Het pad gaat nu serieus omhoog. Langs het pad zie ik de eerste paddenstoelen al glinsteren in het zonlicht. De getrainde Markus loopt voorop en houdt goed in de gaten bij welk tempo ik gewoon kan volgen. De eerste zweetdruppels beginnen al snel van mijn voorhoofd af te druipen. Het fleece jasje gaat uit terwijl ik mijn eerste slok water neem. Soms laat de indrukwekkende façade van de Birnhorn, de hoogste top van de Leoganger Steinberge zich zien. Niet lang daarna zijn we boven de wolken. De zon brand in mijn nek maar het gaat nog steeds lekker. Het zandpad veranderd in steen en op sommige plekken hangen veiligheidskabels waaraan je je kunt vasthouden. "Dit is een Alpineweg" bevestigt Markus. "Anders dan bij een wandelweg moet je hier bij iedere stap goed opletten". Toen ik naast me keek begreep ik direct waarom. Ik was slechts 30 centimeter verwijderd van een steile afgrond die rijkte tot aan het dal. Toch voelde ik mij geen enkel moment ongemakkelijk of onveilig. Na 2 uur zwoegen verschenen de vlaggen van de Passauer Hütte in zicht. Het venijn zat hem hier duidelijk in de staart, want de laatste bochten leken nog steiler en nog grilliger dan het eerdere traject. Met tintelende benen betraden wij het terras van de berghut waar we hartelijk werden ontvangen door de gastvrouw. "Griaß-enk, was möchten sie trinken?" klonk als muziek in de oren.
Hochzint en Melkerloch
Na een uurtje rust op het zonovergoten terras van de berghut begonnen we langzaamaan plannen voor zonsondergang te maken. "De Melkerloch is misschien wel de beste plek" suggereerde Markus. Dit was een soort stenen boog of grot waarvoor nog een half uurtje bergop moest worden gelopen. Ik voelde mijn batterij alweer redelijk opgeladen, dus ik stemde in met Markus' voorstel. Nadat we onze bordjes avondeten (huisgemaakte spinazie- knödeln) op hadden, pakten we onze wandelstokken weer op en vertrokken we voor onze zonsondergangsessie richting de Melkerloch. Hoe hoger we kwamen hoe ruiger de route. Soms moest je klauteren over een grote steen. Het laatste stukje ging met knikkende knieën; over een smal paadje kruisten wij van de ene naar de andere bergwand. Naast ons was alleen maar lucht. Toch was het nog goed te doen, zelfs voor zo'n held op sokken zoals ik. De Melkerloch was een imposant verschijnsel; een kathedraal-waardige uitholling in de berg waardoor je uitkeek op de Leoganger- en Loferer Steinbergen aan de ene kant, en een indrukwekkend aantal Oostenrijkse bergtoppen (waaronder de Hohe Tauern) aan de andere. Toen de sluierbewolking begon te kleuren in een diep-roze gloed wist ik dat we vanavond een voltreffer hadden. Wat een prachtige plek om zo'n kleurenschouwspel te mogen beleven! Na een onrustige nacht maakte Markus mij wakker. We hadden geen woorden nodig. Ik wist genoeg: zonsopkomst Hochzint. De Hochzint is een imposante, spitse bergtop op slechts 200 hoogtemeters afstand van de Passauer Hütte. Perfect dus voor een zonsopkomst (en -ondergang). Ook de wandeling naar de Hochzint heeft niet zoveel tijd nodig; in slechts 45 minuten sta je bij het Gipfelkreuz. Het vereist wat minimaal klimwerk maar je hebt hiervoor geen speciale uitrusting nodig. Bij het kruis was een soort herdenkingsteen te zien. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een metalen kastje betrof. Markus vertelde mij het trieste verhaal van de herdenkplaats. Het was voor een fanatieke snowboarder uit Saalfelden, een bekende van hem. Tijdens een solo-tocht naar deze plek schatte hij de route verkeerd in en verdween hij in een soort crevasse. De hulpdiensten kwamen te laat omdat hij geen bereik had. In het kastje zat een fotoboek met allemaal teksten van de mensen die hij achterliet. Hartverscheurend. Voor mij was dit toch wel een snelle reality check dat het in de bergen, ondanks de verbluffende schoonheid, altijd oppassen geblazen is. Ondertussen was de zon boven de tegenovergelegen Berchtesgadener Alpen opgekomen en lichtte deze het wolkendek in het dal op. Het was een onvergetelijk schouwspel van onbeschrijfelijke schoonheid waarvan ik dankbaar ben dat ik het mee kon maken.
