Op reis in het Ierland uit mijn dromen (Deel 2)
Bijgewerkt op: 4 jul. 2022
In het eerste deel van mijn blog (lees het hier) las je hoe het mij verging tijdens reis door het adembenemende West Cork in het Zuid-Westen van Ierland. Omdat ik ook nog een paar plekken op m'n agenda had staan die iets meer in het Oosten lagen, liet ik met pijn in het hart het ruige wilden westen achter me.
Toe Head
Vanuit Baltimore was het een kleien veertig minuutjes rijden naar Toe Head, de geplande zonsopkomst locatie van vandaag. Tenminste, als de zon zich überhaupt zou laten zien. Het had de hele avond fors geregend en het waaide ook nog eens flink. Toch was ik niet geheel zonder hoop gezien de voorgaande ochtenden en avonden toch steeds weer iets spectaculairs in petto hadden, ondanks de matige voorspellingen. Het kon deze ochtend ook wel eens goed uitpakken. De lucht was al flink aan het verkleuren toen ik door het autoraampje de signal tower van Toe Head voorbij zag flitsen. Deze grijze torentjes kom je op veel plekken langs de Ierse kust tegen en stammen uit de 19e eeuw toen er vanuit het Frankrijk van Napoleon er regelmatig een vijandelijke invasie dreigde. Vanzelfsprekend staan de signal towers op open plekken die zich vanwege het goede uitzicht uitermate goed lenen voor landschapsfotografie. Toe Head was hierop geen uitzondering. Ik werd getrakteerd op een prachtig panoramisch uitzicht op de Celtic Sea (Oost- en Zuidwaards) en de Atlantische Oceaan (in het Westen). Snel overwaaiende regenwolken filterden het zonlicht tot warme pastelkleurige tinten. Het zou slechts van korte duur zijn want de eerste spetters vielen inmiddels op mijn camera. Gelukkig waren de belangrijke foto's net op tijd geschoten en stapte ik met een voldaan gevoel de auto weer in.
Het mocht dan een een grauwe morgen zijn, toch was het zeker geen straf om door het Ierse platteland te rijden. "Het past ook wel bij het land" bedacht ik toen ik het charmante Castletownshend binnenreed. Het dorpje was rustig aan het ontwaken. Een oudere man liet zijn Golden retriever uit, een jogger met een rood hoofd stak de natte straat over en een dame met een felgekleurde regenjas stapte de bakkerij uit en stopte in haar zelf-meegebrachte shopper een paar verse broodjes. Voorzien van een take-out coffee van dezelfde bakker vervolgde ik mijn weg naar het Oosten. Spotify playlistje erop. Kacheltje hoog. Het was zo'n typische ochtend waar ik dat typische, huiselijke gevoel van kreeg.
Drombeg Stone Cirkle
Niet veel later stapte ik uit op de parkeerplaats van de Drombeg Stone Cirkle. Dit moest één van Ierland's mooiste exemplaren te zijn. Niet vanwege het formaat, maar met name vanwege de staat waarin de stenen cirkel verkeert. Het bouwwerk dateert naar schatting uit 1100 voor Christus en werd pas ontdekt en vervolgens uitgegraven in de jaren '50 van de vorige eeuw. De plek wordt in de volksmond ook wel 'The druid's altar' genoemd. Dit omdat het naar verluid een plek is waar in vroegere tijden ceremoniën en offers werden voltrokken. De ligging is geweldig. Groene, glooiende velden zo ver het oog reikt met hier en daar verspreid een boerderij. Zelfs valt er aan de horizon een streepje zee te ontdekken. Drombeg Cirkle staat te boek als een populaire toeristische attractie, maar ik was moederziel alleen. En dat voor een zondagochtend!
Clonakilty
Dat Ierland een relatief dunbevolkt land is algemeen bekend. Na Dublin (1,2 miljoen) en Cork (210 duizend) is er geen enkele stad van waar het inwoneraantal boven de 100 duizend reikt. De meesten zullen ooit nog wel gehoord hebben van middelgrote steden zoals Waterford, Kilkenny en Limerick maar bij het vallen van de namen Clonakilty (4500 inwoners) of Kinsale (5200 inwoners) zal er bij de gemiddelde persoon niet direct een belletje gaan rinkelen. Merkwaardig genoeg zijn dit op regionaal niveau toch belangrijke plaatsjes en bovendien een bezoekje waard. Bij het zien van het bordje Clonakilty sloeg ik af en reed richting het centrum van het dorpje in de hoop iets van die authentieke Ierse dorpssfeer te proeven. Clonakilty is een toeristisch plaatsje aan het begin van de Clonakilty Bay. De schoonheid van Clonakilty is alom geprezen; In 2017 sleepte het dorpje de titel "mooiste dorp van Europa" in de wacht. Ook vanuit historisch oogpunt is Clonakilty een noemenswaardige plek; De bekendste inwoner van het dorp was Michael Collins, een vooraanstaand verzetsstrijder tijdens de Engelse bezetting in de jaren '20. Zijn standbeeld staat op een prominente plek in het centrum van het dorp. De knusse eenrichtingsverkeerstraatjes van het stadje zijn voorzien van een bonte verzameling gekleurde facades van pubs en winkeltjes. De motregen mocht de pret niet bederven; Het bliksembezoek aan Clonakilty was een goede beslissing geweest.
Kinsale
Als je Kinsale binnenrijdt ben je officieel niet meer in West Cork. Kinsale staat bekend om zijn felgekleurde winkelstraatjes, haar grote jachthaven en hoogwaardige gastronomie. Hoewel Kinsale slechts 5200 inwoners telt, stijgt dit aantal in de zomermaanden fors omdat veel Ieren hier een zomerverblijf/ vakantiewoning bezitten. Kinsale is een perfecte uitvalbasis voor strandbezoekers, zeevissers, en foodies. Kortom; geen verkeerde plek om de nacht door te brengen. Vanuit het raam van mijn hotel keek ik uit over de jachthaven. Aan de overkant van de baai waren luxe villa's te zien, die trapsgewijs tegen de heuvel aan waren gebouwd. Het was lunchtijd dus een uitstekend excuus om te voet de straatjes in het centrum te verkennen. Als buitenschilder kun je hier een goede boterham verdienen! De huizen van de centrum hadden allemaal een verschillende kleur, de één nog feller dan de ander. Gek genoeg maakte de chaotische verzameling van verschillende kleuren dat het eigenlijk ook wel weer heel goed bij elkaar paste. Omdat ik breakfast vanochtend had overgeslagen, vond ik dat ik deze alsnog mocht uitkiezen toen ik de menukaart van het gezellige Lemon Leaf Café bekeek. "One Full Irish breakfast and a large coffee please" Het druilerige weer leende zich perfect voor een lazy sunday afternoon in Kinsale.
Old Head of Kinsale
In het jaar 1665 verrees er voor het eerst een vuurtoren op de kliffen van het smalle schiereiland "Old Head of Kinsale". Aan het einde van de lange landtong is tegenwoordig een golfbaan gevestigd en publieke toegang naar de vuurtoren is helaas niet meer mogelijk. Toch heb je nog altijd de mogelijkheid om vanaf het terras van de golfclub een mooie foto te maken van de vuurtoren met de Keltische zee op de achtergrond. Reden genoeg om deze ochtend maar eens een poging te wagen! Omdat in het hoofgebouw van de golfclub ook een hotel is gevestigd, keken een paar hotelgasten verrast door de glazen pui toen ik met een uitgeklapt statief over het buitenterras heen wandelde. De wolkenlucht was veelbelovend. Ik twijfelde nog eventjes of ik zou gaan vliegen met mijn drone, maar zette dit al gauw uit mijn hoofd toen ik een stoel zag omwaaien. Het was een snijdende, koude wind die vanuit de zee richting het vaste land blies. Om de 10 seconden brandde de vuurtorenlamp. De kunst was om mee te tellen en op precies 8 seconden (mijn camera was ingesteld op een vertraging van 2 seconden) de ontspanknop in te drukken. In de schemering moet het vuurtorenlicht namelijk wel op de foto te zien zijn. De paarse wolken maakten plaats voor een gouden gloed toen de zon opkwam. De wolkenmassa kleurden langzaam maar zeker van paars naar oranje tot wit. Het reliëf van de golfbaan kleurde mee en zorgde voor een fijn schaduwspel over het keurig gewiekte gras. De wind werd sterker naarmate de zon opkwam en mijn handen verkleumden voor het eerst sinds lange tijd. De buit was binnen en vond dat ik het tijd was voor de volgende plek.
Een "Quicky" in Cobh
Ik moest en zou het met mijn eigen ogen zien. "De" huisjes met "de" kerk in Cobh. Om vanuit het westen in de kustplaats Cobh te komen moet je dwars door Cork heen. Cobh is in zijn geheel gelegen op een eiland dat slechts met één weg is verbonden aan het vasteland. De reden van mijn bliksembezoek aan Cobh was niet iets waar ik trots op ben. Het was een ongegeneerde foto-highlight stop waar menig Japanner jaloers op zou zijn. Ik beken schuld. Maar toen ik op mijn displayschermpje van de camera keek voelde het toch wel stiekem de moeite waard en maakte mijn schaamte plaats voor blijdschap. En nu snel weer door!
Ballycotton
Vandaag bracht ik redelijk wat uurtjes in de auto door. Onderweg reed ik best veel plekken langs waar ik achteraf gezien had moeten stoppen. Maar tegelijkertijd zou ik dan misschien weer spijt krijgen dat ik een paar bijzondere plekken moest overslaan. Ballycotton hoefde ik gelukkig niet te missen. Dit was een vuurtoren die zich op klaarlichte dag het beste zou laten fotograferen vanuit de lucht, bedacht ik. Maar het waaide verraderlijk hard. Na een minuutje vliegen met mijn drone kreeg ik de melding 'strong wind alert'. Op zich niet de eerste keer dat ik deze kreeg dus vloog ik rustig terug. Zweetpareltjes druppelden over mijn voorhoofd toen ik merkte dat de drone niet in een rechte baan terug vloog, maar heel langzaam, met een hele ruime bocht. Toen de resterende vliegtijd naar beneden werd bijgesteld, kreeg ik het heel eventjes benauwd. Ik besloot iets lager te gaan vliegen in de hoop minder wind te vangen. Dit hielp gelukkig en ik kon de drone veilig landen. "Zul je net zien, aan het einde van de reis de drone met een vol SD kaartje in de volle zee verliezen" Zei ik hardop tegen mezelf.
Zonsondergang bij Roche's Point
Doorgaans geld de regel dat bij het fotograferen van een zonsopkomst je naar het Oosten wil kijken en bij zonsondergang het uitzicht naar westen interessanter is. (Niet altijd, daar ben ik me zeker van bewust). Toen ik op Google Maps een geschikte zonsondergang locatie aan het zoeken was, was ik er al snel uit dat Roche's Point een goede optie zou kunnen zijn: Ook hier stond een vuurtoren, de plek was niet te ver vanaf Ballycotton en globaal keek je uit richting het westen.
Roche's Point Lighthouse is een markante vuurtoren aan het einde van een nog markanter straatje. De geschakelde huisjes hebben ieder een verschillende kleur en liggen perfect in lijn met de vuurtoren. Dat schreeuwde natuurlijk om een foto. Maar even wachten nog... de zon stond nog net te hoog. Ook beneden op het strandje waren genoeg compositie-opties te bedenken. Met een groothoeklens zocht ik naar een plasje met stilstaand zeewater of een opvallende verzameling schelpjes. Toen de zon aan de overkant van de baai achter de heuvel verdween maakte het harde licht plaats voor een gedimde gloed. Dit maakte het veel eenvoudiger om een interessante foto te maken. Ook de lucht kleurde, zoals al vaker gebeurd was tijdens deze reis, tot een rijk palet van warme tinten. Het was een prachtige afsluiter van deze waanzinnige reis door het Ierland van mijn dromen.
Benieuwd naar het eerste deel van mijn reis door Ierland? Klik hier!
